Exhibition of Video Art Works Co-produced by Factory TT
May 29th to 17th July 2020
ACE gallery, Tehran, Iran
Curator: Asieh Salimian
Participaiting artists: Anahita Aghataher, Negar Alemzadeh Gorji, Nastaran Azadi, Sima Bagherzadeh, Roja Behravesh, Hanie Kashani, Ebrahim Khabazi, and Hesam Nikfal
Artistic Director: Shahram Entekhabi
Factory TT's Video Art Collection
نمایشگاه تولیدات مشترك ویدئو آرت فکتوري تی تی
9 خرداد الی 20 تیر 1399 گالري
ACE Gallery
کیوریتور: آسیه سلیمیان
هنرمندان: نسترن آزادي ؛ آناهیتا آقاطاهر ؛ سیما باقرزاده ؛ رجا بهروش ؛ ابراهیم خبازي ؛ هانیه کاشانی ؛ نگار عالم زاده گرجی و حسام نیک فال
به مدیریت هنري : شهرام انتخابی
اولین بار من آثار این نمایشگاه را می توان از نخستین فعالیت های ویدئویی هنرمندان این پروژه معرفی کرد، که تمامی آنها اولین تجربه ی خود را در ورکشاپ های تاریخ هنر ویدئوی بین المللی و بررسی اجمالی مهمترین آرت ورک های تولید شده در این رشته به سرپرستی شهرام انتخابی و از سری » مجموعه تولیدات مشترک فکتوری تی تی« به دست آورده اند.
همه آثار مربوط به تاریخچه این رسانه انقلابی است که به سختی در تاریخ هنر معاصر در ایران به آن پرداخته شده و عمدتا مورد بی توجهی قرار گرفته است. این نمایش شامل ویدئو پرفورمنس، شبه مستند و ویدئوهای تجربی است. این ویدئوها به کیوریتوری آسیه سلیمیان معرفی می شوند. محور اصلی این نمایشگاه؛ شاخصه ی هنر معاصر و به خصوص ویدئو آرت، انعکاس وضعیت بی پناهان، ناامیدان، تراژدی ها، تناقض ها، و همینطور آگاه سازی وضعیت سیاسی و اجتماعی دوران خود است. بنابراین، بحث زیبایی شناسی که با آثار تولید شده در این پروژه سروکار دارد، هنری است براساس توانایی زیبایی شناسه ای که دارای ماهیت حقیقت جویی است. با فهم حقیقت، درک محدودیت ها و به چالش کشیدن آنچه تحمیل شده است که امیدوارانه، سرزنده و با صلح خود را بیان میکند. به طور کلی زیبایی شناسی و حقیقت از هم جدا نیستند.
»اولین بار من« نمایشگاهی است که در آن عقلانیت متداول در فرهنگ غالب یا همان فرهنگ عامه را مورد سوال قرار می دهد: صنعت فرهنگی که عملکرد آن، پرداختن به موارد جزئی و ساخته و پرداخته و نابودی ایده و تمامیت است. اینجاست که محتوا و کلیت اهمیت بیشتری از تأکید بر رنگ آمیزی داره. همانطور که در موسیقی، کلیت و فرم اهمیت بیشتری از هارمونی دارد، یا در یک داستان، مجموعه و محتوای اثر مهمتر از ویژگی های روانی شخصیتها است.
»اولین بار من« ، با پرتو افشانی و نمایش زیبایی، توان انتقادی خود نسبت به شی گشتگی سده های موجود، هنجارهای چسبیده به جامعه و ارزشهای تابو شده را زیر سؤال می برد. این آثار، تجربیات تازه ای از درک، اندیشه، احساس و نگرشی جدید است. در این نمایشگاه با مجموعه آثاری روبه رو هستیم که در راستای محاکات با صورت های مجازی، گسستن ها، پیوندها و تناقض هاست. لایه های اجتماعی، ساختارها و پیوندها از سرپوش های کشیده شده بر آن ها بیرون می آیند. این آورده ی محاکاتی هم یک انتقاد است و هم یک بیداری ست. بیداری ای که گاه آورده اش دیده و شنیده نمی شود.
Anahita Aghataher
Shadow 4:56, color, sound, HD, 2020
In metropolises, people are increasingly exposed to acute problems such as depression or even mental illnesses which are the products of modern life. All these issues have led to more attention in recent years to the field of psychology, and by referring to the media, increasing the trouble of slogans such as: how to design your life, finding the path to success, turning wounds and injuries into growth opportunities, and so on. Psychological articles and cyberspace consultations are often unscientific and sometimes very damaging. For example, in the video installation entitled «The Shadow» by “Anahita Aghataher”, the audience is confronted with a message that is a critique of the influence of the media and the culture industry, based on phenomena such as seeing, hearing, thinking, and integrated reactions. These patterns are not due to awareness, but they are influenced by ignorant behaviors and similar defined desires. It is a critique of a society in which humans are exchanged like goods, and the bourgeoisie has turned the human soul and psyche into an object; This is where humans are nothing but the ultimate destination for advertising packages.
آناهیتا آقاطاهر
سایه، 4:56 ثانیه، رنگی، صدا 1399
، HD، 2019 در کلان شهرها مردم بیش از پیش درگیر مشکلات حادی مثل افسردگی یا حتی بیماری‌های روان‌تنی که محصول زندگی مدرن است، می باشند. همه این مسائل باعث شده در سال‌های اخیر توجه به مقوله ی روانشناسی بیشتر و با رجوع به رسانه ها، گریبانگیری شعارهایی مانند: چگونه زندگی خود را طراحی کنید، پیدا کردن مسیر موفقیت، تبدیل زخم‌ها و آسیب‌ها به فرصت رشد و غیره، افزایش یابد. مطالب روانشناسی و مشاوره های فضای مجازی اکثرا غیرعلمی و گاهی بسیار آسیب زایند.به عنوان مثال در ویدئو اینستالیشن سایه اثر "آناهیتا آقاطاهر" مخاطب با پیامی روبه رو می شود که نقدی است بر تاثیر رسانه ای و صنعت فرهنگ، مبتنی بر پدیده هایی مانند دیدن، شنیدن، اندیشیدن و واکنش های یکپارچه. این الگوها نه ناشی از آگاهی، بلکه متاثر از رفتارهای نادانسته و خواسته های همانند و تعریف شده است. نقدی ست بر جامعه ای که در آن انسان ها مانند کالا، مبادله شده اند، و بورژوازی روح و روان آدمیان را به شی تبدیل کرده است. جایی که در آن انسان ها چیزی نیستند مگر مقصد نهایی بسته های تبلیغاتی.
Negar Alemzadeh Gorji
Split, 20:30 min, HD, 2017
Women in traditional societies experience a more pronounced difference between indoor and outdoor spaces, and I seek to find or approach the balance that exists or may exist in the constant confusion between these two spaces. I will find my place and reproduce my identity in this balance.
نگار عالمزاده گرجی
HD، 2017, اسپیلیت، 20:30، رنگی، صدا
زنان در جوامع سنتی تفاوت پررنگتری را بین فضاهای درونی و بیرونی تجربه می کنند و من در سرگردانی و رفت و آمد مداوم بین این دو فضا به دنبال یافتن یا نزدیک شدن به تعادلی هستم که بین آنها وجود دارد یا ممکن است وجود داشته باشد تا بتوانم جایگاه خود را بیابم و در این تعادل به بازتولید هویت خود بپردازم.
Nastaran Azadi
I am a Sculpture, 14:30, color, sound, HD, 2020
What is a sculpture? And what is plastic art? These main categories of fine arts are often used interchangeably. Plastic art, unlike sculptures from which something is taken, is created through the process of addition. “Nastaran Azadi“ is standing on a soap box which is a wooden platform, in her video performance, as a «living sculpture». like the days when speakers would go on a wooden box which was used to pack goods, and give lectures. This is a multi-layered effect that can be described by the extension of plastic terms, sculpture, living sculpture, or material sculpture. Inspired by the artworks of “Nam June Paik”, Nastaran Azadi puts the TV sets together like body parts and refers to a human who brought video art with him by using technology.
نسترن آزادی
من یک مجسمه هستم، 14:30 ثانیه، رنگی، صدا، HD، 1399
مجسمه چیست؟ و هنر پلاستیک چیست؟ این دسته بندی های اصلی هنرهای زیبا اغلب به طور مترادف استفاده می شوند. هنر پلاستیک بر خلاف مجسمه هایی که چیزی از آن گرفته می شود، از طریق فرآیند اضافه شدن ایجاد می شود. نسترن آزادی در ویدئو پرفورمنسش، به مثابه ی "مجسمه زنده ای " بر روی جعبه صابون که یک سکوی چوبی است. مانند روزهایی که سخنرانان بر روی یک جعبه چوبی که برای بسته بندی کالا استفاده می شده می رفتند و به سخنرانی می‌پرداختند. این یک اثر چند لایه است که می توان با گسترش اصطلاحات پلاستیک، مجسمه، مجسمه زنده و یا مجسمه های مادی توصیف کرد. نسترن آزادی با الهام از آثار نام جون پایک، دستگاه های تلویزیون را همانند قطعات بدن بر روی هم می چیند و به یک انسان که با استفاده از فناوری، ویدئوآرت را با خود آورده بود اشاره می کند.
Sima Bagherzadeh
Storyboard, 3:36, color, sound, HD, 2020
In the video storyboard by “Sima Bagherzadeh”, the artist represents a new concept to console herself; a world that gives her peace. She is one of the women who are looking for their self-esteem in social developments. She depicts a world in which children are defined as the offspring of the land in the absence of their fathers. The artist's experiences are based on the evolutions of her contemporaries in the face of the current society. This artwork reflects a world devoid of the flaws that women had experienced in the past. This is what we are observing today: Postmodernism has spread to the urban middle class lifestyle; a situation that has eventually led to promotion of the culture of consumerism. Most of the people have become urban and postmodern. This change in outlook on life has affected our comprehension of the world and the way we enjoy it. On the other hand, in the postmodern world, it seems that the concept of society is fading, and a new social structure is formed as a result of random activities of individuals who are trying to give meaning to their world and find a place for themselves in this world. This issue leads people to beauty with designs inspired by the past. By returning to the past and displaying it, people are consciously or unconsciously seeking to borrow from the genuine and classic beauty, in order to leave the boring modern atmosphere behind, and to return to the innocence of the past; with the impression that whatever is beautiful, is genuine, innocent and morally desirable.
سیما باقرزاده
استوری برد، 3:36 ثانیه، رنگی، صدا، HD ، 1399
در ویدئوی استوری برد اثر "سیما باقرزاده" هنرمند برای تسلی خویش مفهومی تازه را به تصویر می کشد. دنیایی که به او آرامش می دهد. او یکی از زنانی ست که در تحولات اجتماعی در جستجوی یافتن عزت نفس خویشند. او دنیایی را به تصویر می کشد که در آن فرزندان در ناپیدایی پدران، به عنوان اولاد سرزمین تعریف شده اند. تجربه های هنرمند مبتنی بر تحولات هم نسل هایش در رویارویی با اجتماع کنونی است. این اثر بازگو کننده ی دنیایی فاقداز نقص هایی ست که زنان در گذشته تجربه کرده بودند. این همان مشاهده ایست که ما امروزه شاهد آن هستیم: پست مدرنیسم به سبک زندگی طبقه متوسط شهری سرایت پیدا کرده؛ وضعیتی که در نهایت منجر به رواج فرهنگ مصرف گرایی شده است. اکثر آدم ها شهری و پسامدرن زده شده اند. این تغییر نگاه به زندگی بر درک ما از دنیا و نحوه لذت بردنمان از آن تاثیر گذاشته است. از سوی دیگر به نظر می رسد که در دنیای پست مدرن مفهوم اجتماع در حال رنگ باختن است. و یک ساختار اجتماعی جدید شکل گرفته که در نتیجه فعالیت های تصادفی افرادی به وجود آمده که در تلاش اند به دنیای خود معنا بدهند و جایی را برای خود در این دنیا پیدا کنند. همین مسئله مردم را به سمت زیبایی هدایت می کند با طرح هایی الهام گرفته از دوران گذشته. با بازگشت به گذشته و با به نمایش گذاشتن آن، خودآگاه یا ناخودآگاه به دنبال آن هستند که با وام گیری از زیبایی اصیل و کلاسیک، فضای خسته کننده مدرن را پشت سر بگذارند و به معصومیت گذشته بازگردند؛ با این تصور که هر چه زیباست اصالت دارد، معصوم و از نظر اخلاقی پسندیده است.
Roja Behravesh
Changes in Time, 10 min, color, sound, HD, 2019
This artwork which is made in the form of music and film, turns a childish game into a hopeful and cathartic gesture. The video «Changes in Time» takes us back to the time not so long ago, when the alleys and streets were full of childish commotion, joy and games; which occupied the entire space of the neighborhoods. The children had taken to the streets of the cities. Mothers and fathers did not worry about their children's leisure time. The development of technology and computerization of games, and most importantly the expansion of social networks have caused the place that once had a special position in our evolution to be forgotten. The simple and fine games fell victim to virtual processes that benefited nothing but individualism, isolation, laziness, obesity, and most importantly the spread of violence in the young generation.
رجا بهروش
تغییرات زمانی، 10 دقیقه، صدا، رنگی، HD، 2019
این اثر که به سبک موسیقی و فیلم گرفته شده است یک بازی کودکانه را به یک ژست امیدوار کننده و کاتارتیک تبدیل می کند. ویدئو» تغییرات زمانی« ما را برمی گرداند به زمانی نه چندان دور که کوچه و خیابان ها پر از هیاهوی کودکانه، شادی و بازی بود؛ که کل فضای محله ها را به خود اختصاص می داد. بچه ها، کوچه های شهرها را تسخیر کرده بودند. مادران و پدران دغدغه و نگرانی اوقات فراغت کودکان خود نداشتند. گسترش فناوری و رایانه ای شدن بازی ها و از همه مهم تر گسترش شبکه های اجتماعی، سبب شده محلی که زمانی جایگاه ویژه ای درتحول ما داشت به دست فراموشی سپرده شود. بازی های ساده و سالم قربانی فرایندهای مجازی شدند که جز فردگرایی، انزوا، تنبلی، چاقی، و از همه مهمتر گسترش خشونت در نسل جوان فایده دیگری نداشت.
Hanie Kashani
The Sufficient Framework, 5:48, color, sound, HD, 2020
In today's world, many media and events meet our “need for entertainment”, and have become popular with flood of strange and meaningless words and texts, and saturate us every day. These words, phrases, and generally sounds often form our work space or useless activities or our media communications. They are designed to “consumerism” culture and the content of our daily lives. We take little time to spend on interpersonal conversations and about ourselves honestly and thoughtfully. This is where we prefer to keep quiet and remain silent, instead of a useless speech. “Hanie Kashani” in the video entitled «The Sufficient Framework» points to the fact that: Meaning is not in words, messages and sentences, but it is in our existence as human beings. Words alone have no meaning, but they are things we learn. The artist refers to the obstacles we face in today's world: Despite the expansion of communication facilities even with the whole world and using different languages, we are often unable to express what we feel, because these statements do not fit into a predetermined context of conversations and conventional and usual mood. Hanie Kashani is looking for a safe space, out of reach of stimulus and purposeful communication authorities that want to force her to speak in order to obtain the desired result, and thus to get the opportunity to persuade and satisfy her. The artist takes us to a place that is like the time before we were born and formed. This is where we begin to hear, “We hear!” This hearing is involuntary at the beginning. Our skill initiates when we are determined to use it with a specific intention, and in this case we learn to speak as the first technique or art. It is a technique that includes a complete system of vocal and phonic contractual symbols by which human can influence and control the others.
هانیه کاشانی
، چارچوب کافی، 5:48 ثانیه، رنگی، صدا، HD ، 2020
در دنیای کنونی هر روز بسیاری از رسانه ها و رویدادها "نیاز به سرگرمی" ما را برآورده و با سیلی از کلمات و متون عجیب و غریب و بی معنی، محبوبیت یافته و اشباعمان می کنند. این حرفها، کلمات و به طور کلی صداها در بیشتر اوقات فضای کاری یا فعالیت های بی فایده یا ارتباطات رسانه ای ما را شکل می دهند. آنها طراحی شده برای فرهنگ "مصرف گرایی" و محتوای زندگی روزمره ما هستند. ما زمان کمی پیدا می کنیم که به مکالمات بین فردی پرداخته و صادق و پر اندیشه درباره خود سخن بگوییم. اینجاست که به جای گفتاری بیهوده ترجیح به سکوت داده و خاموش می مانیم. "هانیه کاشانی" در ویدئوی چارچوب کافی اشاره ای دارد به اینکه: معنا در کلام، پيام و جمله نیست، بلكه در وجود ما انسان ها است. كلمات به تنهايي هيچ معنايي نمي دهند، بلكه چيزهاي هستند كه ما آنها را ياد مي گيریم. هنرمند به موانعی که در دنیای امروز ماست اشاره می کند: با وجود گسترش امکانات ارتباطی حتی با تمامی جهان و با استفاده از زبان های گوناگون، اغلب قادر به بیان آنچه حس می کنیم نیستیم، چرا که این گفته ها در یک بستر پیش تعریف شده از مکالمات و حال و هوایی متعارف و معمول نمی گنجند. هانیه کاشانی به دنبال فضایی است امن و دور از دسترس نيروهاي محرك و هدفمند ارتباطاتی كه مي خواهند برای بدست آوردن نتيجه مطلوب، او را وادار به سخن گفتن کرده و به این وسیله امكانی براي ترغيب و اقناع اش بدست آوردند. هنرمند ما را به مکانی می برد که مانند زمان قبل از تولد و شکل گیری ماست. اینجاست که آغاز به شنیدن می کنیم، "ما مي شنويم!" در آغاز این شنيدن غیر ارادی است. مهارت ما زماني آغاز مي شود كه مصمم و با قصد بخصوصی آن را بکار می بریم، و در این حال حرف زدن را به عنوان اولين تکنیک يا هنر می آموزیم. فنی که شامل سيستم كاملي از سمبل هاي قراردادي صوتي و بياني است که انسان مي تواند به وسيله آن ديگران را تحت تاثير و کنترل قرار دهد.
Ebrahim Khabazi
A fight story, 4 min, color, sound, HD, 2020
Shaving, as a masculine custom which has become a kind of power evaluation here, is an aggressive confrontation between two men: Unlike a professional hairdresser, they are clumsily shaving each other's faces at the same time. They are constantly moving; When one of them pulls himself back, another man bends over him and gently and cautiously shaves his facial hair. The men cut the hair of each other's faces with sharp and shiny razors. This is where a daily task turns into a power evaluation of two men. In general, “Ebrahim Khabazi” in the video entitled «A fight story» refers to the reactions of human beings in the current communities who have become estranged from one another, lost their intimacy or unity with each other, and have unconscious violent reactions.
ابراهیم خبازی
، روایت یک جدال، 4 دقیقه، رنگی، صدا، HD، 1399
تراشیدن به عنوان یک رسم مردانه که در اینجا به نوعی زور آزمایی تبدیل شده است، یک رویارویی تهاجمی بین دو مرد است: آنها برخلاف یک آرایشگر حرفه ای، بسیار ناشیانه و به طور همزمان صورت یکدیگر را اصلاح می کنند. مرتب در حال حرکتند؛ زمانی که یک مرد خود را به عقب می کشد، دیگری بر روی وی خم شده و با آرامش و احتیاط موهای صورتش را می تراشد. مردها با تیغ تیز و براق بر صورت یکدیگر دست می برند. در اینجاست که یک عمل روزانه به قدرت سنجی دو مرد تبدیل می شود. به طور کلی "ابراهیم خبازی" در ویدئوی روایت یک جدال به واکنش های انسان ها در اجتماع های کنونی اشاره دارد که با یکدیگر بیگانه شده اند و نزدیکی یا یکی بودن با خویش را از دست داده و واکنش های خشونت آمیز ناخودآگاه دارند.
Hesam Nikfal
The Coordinates, 6:10, color, sound, HD, 2020
The video entitled «The Coordinates» by “Hesam Nikfal” is a narrative about the object-orientation and the control circuit in which the contemporary human is caught. It is a direct reference to the loss of social relationships, material and spiritual abilities that are gradually being destroyed by humans themselves. This video is a critique of the digital age and the world of statistics and digits, where people are constantly being counted and divided into counting groups, and categorized like goods in algorithmic formulas. The loss of national language and literature is directly related to the world in which the mass media in all countries play a sensitive and important role in various fields, including political, economic, social and cultural contexts. The importance of social media is such that scientists have taken it into account for dividing the historical stages of human civilization. Alvin Toffler divides human civilization into three stages, including agricultural, industrial, and post-industrial or the age of communication and information. He believes that in the post-industrial age, power is in the hands of those people who have communication and information networks at their disposal
حسام نیک فال
، مختصات، 6:10 ثانیه، رنگی، صدا، HD ، 1399
ویدئوی مختصات از "حسام نیک فال" روایتی ست پیرامون شیء گشتگی و مدار کنترلی که انسان معاصر در آن گرفتار شده است. اشاره مستقیمی ست به از دست رفتن روابط اجتماعی، توانایی های مادی و معنوی که رفته رفته توسط خود انسان ها نابود می شود. ویدئوی مختصات نقدی ست به عصر دیجیتال و دنیای آمار و ارقام، جایی که افراد مدام در حال شمارش شدن و به دسته های شمارشی تقسیم شدن، و در فرمول های الگوریتمی، همانند کالا دسته بندی شده اند. از دست رفتن ادبیات و زبان ملی در ارتباط مستقیم با جهانی است که وسایل ارتباط جمعى در تمامى کشورها نقش حساس و مهمّى را در زمینه هاى مختلف از جمله سیاسى، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگى ایفا مى کنند. اهمیّت رسانه هاى اجتماعی تا حدى است که دانشمندان در تقسیم بندى مراحل تاریخى تمدن بشر، آن را لحاظ کرده اند. آلوین تافلر تمدن بشری را به سه مرحله تقسیم می کند که شامل مرحله کشاورزى، مرحله صنعتى و مرحله فراصنعتى یا عصر ارتباطات و اطلاعات است. او معتقد است در عصر فراصنعتى، قدرت در دست کسانى است که شبکه هاى ارتباطى و اطلاعاتى را در اختیار خود دارند.
آسیه سلیمیان ، خرداد 1399
Asieh Salimian May 2020
